Het is de nepchic die de eigenaar Sol Kerzner heeft gekopieerd van zijn eigen Sun City in Zuid-Afrika. Klatergoud. Met een kolossale plafondschildering die eenhoorns, farao’s, dolfijnen en Atlas, de drager van de wereld zelf, bijeenbrengt. De wereld die je op je kamer op de 21ste verdieping ook nog eens echt aan je voeten hebt. Recht voor je de Palm; links in de verte het Burj Al Arab, en De Wereld, de nieuwe eilandengroep die samen de wereldkaart vormen.
Voor minder doet Dubai het niet. Nog niet.
In het kader van groot-groter-grootst had Dubai, dat de overige zes Verenigde Arabische Emiraten wil voorblijven, ook een Heelal gepland, eilanden die samen het sterrenstelsel vormen, maar dat gaat niet door. Crisis Dubai Style: er zijn geen kopers voor het heelal. Dubai wankelt. Een beetje.
‘De crisis hè?’, hoor je nu ook hier overal. Wat betekent: de taxi’s staan bij Souk Madinat, het winkelcentrum in de vorm van een Arabische souk, uren te wachten op klandizie. Het Arabian Park Hotel biedt werklozen gratis maaltijden aan. Maar ook: de tijd is voorbij dat iedereen maar rondjes champagne gaf in de Buddha Bar, en je werkelijk in de bubbels stond te soppen.
‘Ik ken nu al wel mensen die hun baan zijn kwijtgeraakt’, zegt Leila Bitar van het Atlantis. ‘Dit hotel merkt het niet zo. We zijn een familiehotel, we zijn niet zo afhankelijk van bedrijven of congressen.’
‘Moeilijk, moeilijk’, zegt gastheer Gabriel Unamka van het Burj Al Arab. ‘Dubai is te duur geworden. Gelukkig is dit een beroemd hotel, dit is een attractie.’
De pool boy uit Pakistan van het Hilton Dubai Creek, dat de kamerprijzen met 70 procent heeft verlaagd: ‘Ik zie het om me heen. Mensen worden teruggestuurd naar Pakistan, India of Sri Lanka. Omdat de nieuwe bouwprojecten worden stilgelegd. Je krijgt gewoon geen werkvisum meer.’
Het ritme van Dubai is verstoord. Een aantal grote kranen bij Dubai Marina, een nieuw woongedeelte van de stadsstaat, staat stil. Getik en gehamer komt van om de hoek, waar gebouwen al te ver waren gevorderd om er nog mee te stoppen: het Pantominium met 120 verdiepingen, en Infinity, een wolkenkrabber die een ‘twist’ maakt van 90 graden. Aan de jachthaven staan appartementen leeg; etalages beneden zijn beplakt met To Let–posters. Ook op ‘Tak’ A tot en met P van de Palm, die ogen als straten in een luxueuze nieuwbouwwijk, is het stil. De huizen zijn verkocht, maar nog weinigen lijken er hun intrek te hebben genomen. Op ‘de stam’ van de Palm wordt gebouwd aan een station voor de nieuwe metro.
Maar in een van de grootste bouwputten ernaast is het werk stopgezet: hier zou Donald Trump een hoteltoren neerzetten in de vorm van een gouden supertulp. Even niet nodig.
Er zijn meer redenen waarom Dubai in één maand 72 duizend visa heeft geannuleerd. Het tweede Palmeiland, Jebel Ali, is dan wel net opgespoten, het derde Palmeiland, Palm Deira, komt er voorlopig niet. En ook de Nakheel-toren, genoemd naar de grootste staatsholding van Dubai, kan van de lijst af: de toren die een kilometer hoog zou worden.
Makelaars hebben tijd om wat te kitesurfen of jetskiën, want business is slow. De onroerendgoedprijzen zijn ingestort. De prijs voor een ‘Water Home’-villa op Palm 2 is het afgelopen halfjaar al gehalveerd tot rond het half miljoen euro. In Downtown Dubai vind je nu ‘fantastische deals’, schrijft de krant The National. Je weet zelfs wie je buurman zal zijn: de Burj Dubai, de hoogste toren ter wereld (818 meter).
‘Dit is echt tijdelijk’, zegt Jeroen van der Geer van AA Properties uit Rotterdam, een van de makelaarskantoren die zich nadrukkelijk hebben gestort op de Palmen. ‘Nu raken mensen misschien even hun baan kwijt, maar het komt weer goed. Dubai blijft nieuwe projecten stimuleren en beschermt investeerders. Bovendien, de vraag zal blijven groeien: het is hier veilig, je betaalt geen belasting, de zon schijnt altijd. Dit kán gewoon niet mislukken.’
Omdat Dubai anders denkt. Crisis? Ze pauzeren even. Trump komt heus wel terug, en uiteindelijk gaat alles gewoon door. Vraag het de makelaar, vraag het de werker die bij de bouwput van de Burj Dubai even met een sigaretje staat uit te rusten. Hij kijkt omhoog naar de glanzende toren, waar ergens op tweederde, op 600 meter hoogte (anderhalf keer het oude WTC in New York) nog kranen bezig zijn, en zegt: ‘O, die toren. Die is bijna af. Ze doen nog even de laatste dingen. De opening is 9-9-9. Als ook de nieuwe metro opengaat.’
Alles is maakbaar – met oliedollars. Wil je reclame? Geef Michael Schumacher een eiland. Wil je dé hub worden? Bouw het allergrootste vliegveld. Wil je een golfbestemming worden? Laat Tiger Woods én Greg Norman én Ernie Els hun eigen baan ontwerpen.
En je bouwt natuurlijk de grootste mall ter wereld. Omdat shoppen hier, ook op vrijdag, heilig is. Er was al de Mall of the Emirates, met indoor skibaan (inclusief zwarte piste en sneeuwballengooigalerie). Nu net open is de Dubai Mall, waar niet alleen 1.200 winkels zijn, maar ook een indoor schaatsbaan en een waterval. Hier hangen grote borden met Welcome to Everything. Welkom in Alles.
Bijna alles, zou je dan toch net zeggen, als je wéér met een taxi rijdt naar een ander shoppingparadijs of hotelbar. Door een woestijnland dat één grote holding is. Langs billboards die alles nóg mooier moeten maken. Links Media City voor CNN en AP, rechts Internet City voor Dell en Oracle.
Waar is toch die ziel? Moeilijk, moeilijk. Van de 1,5 miljoen inwoners van Dubai, komt nog maar 10 procent oorspronkelijk hier vandaan. De rest is expat. Iedereen komt, iedereen gaat. De Indiër slijt in Oud Dubai zijn nep in de straten van de Gold Souk (‘watches, watches, Rolex, handbag, Prada?’), de Engelse ingenieur nipt in de Vu-bar, boven in de Emirates Towers, aan een ‘Molecular Fraisini Moët & Chandon Brut Imperial rosé’, met aardbeienschuim.
Het is alles, het is niets. Die witte Rolls voor het hotel is leuk, maar dat kenteken, C77792, dat is wel érg goedkoop.
